Serwetki frywolitkowe

Normalnie koniec świata! Zaczęłam robić serwetki frywolitkowe. Nie są to może takie całkiem pierwsze, bo przecież jak się nauczyłam frywolitek, to zaczęłam od zrobienia kilku serwetek i sporej ilości gwiazdeczek. Co zresztą polecam wszystkim, których uczę supłania koroneczek. Potem przez kilka lat robiłam prawie wyłącznie biżuterię. I nawet jak mówiłam, że nie będę robić więcej serwetek, to w głowie zawsze brzmiały mi wtedy słowa 'nigdy nie mów nigdy'. Bo żyję na tym świecie wystarczająco długo, bo wiedzieć, że takie zarzekanie się na nic się zdaje. Tak samo jak zaręczanie za kogoś głową, palcem, czy własnym majątkiem. Nigdy! O! ;-) 

Powstały zatem trzy nowe serwetki. Na zdjęciach są dwie, bo trzecia się dosycha między prześcieradłami. Wzory to moje własne kompozycje. Wielkości nie za wielkie. Jajeczko też malutkie. Tegoroczne.

 

Co ja się przy tej serwetce nacięłam i naklęłam, to tylko ja wiem! Dobrze, że nikt mnie przy tym nie słuchał.

 Narzędzia pracy.  :)

 Wzór jajeczka podobny do tego, jak na mojej bombce, którą robiłyśmy razem na ostatnią Gwiazdkę. Ponieważ parę osób pytało mnie o wzór na tę bombkę, obiecuję, że wstawię go tutaj gdzieś na blogu, żeby był dostępny cały czas i łatwy do znalezienia.

 Tę małą serwetkę miałam w planie zrobić większą. Wzór w głowie i częściowo na szkicach już mam. Muszę ją jednak zacząć z innych nici, bo te trochę za miękkie się okazały. I ciut grubsze, niże te, do których się przyzwyczaiłam. Większa serwetka powstałą z nici, z którymi pracuję najczęściej.

 

 

Tak wyglądały moje serwetunie po praniu, gdy przyniosłam je do pokoju, by rozprostować je na mokro i uklepać. Też ładnie. Prawda? Wszak ładnemu we wszystkim ładnie. Nawet w miseczce. Hi, hi!

Przy okazji... Zaczęłam odpisywać na maile. Bardzo się zaniedbałam pod tym względem ostatnio. Do komputera mi nie po drodze, czy jakoś tak...
Proszę zatem wszystkich czekających o wybaczenie!

Trzymajcie się cieplutko!