Terapia serwetkowa

Życie zaczyna się po czterdziestce. Złośliwi twierdzą, że po czterdziestce to ono się zacina. I po czterdziestce człowiek zaczyna się dowiadywać, że ma różne organy. Na przykład nerki. Oj, mam nerki! Dwie! I biodra mam. Zwłaszcza lewe. Przypomina mi o sobie co rusz. Mam też ścięgno palca serdecznego prawej ręki. Mam też łokieć, chociaż lekarz twierdzi, że łokieć to akurat nie mój, tylko tenisisty. Do chrzanu z takim łokciem! Mówię Wam! Mój by mnie tak nie bolał. :> Swoją drogą ciekawe, gdzie się podział mój koroneczkowy łokieć. Hę? Ów tenisista mi go drapnął? ;>
Jaka zatem rada na te wszystkie organy? Ano jakieś terapii trzeba. Najlepiej takiej, przy której zapomina się o wszystkim.
I raz, i dwa, i trzy, pikotek,
i raz, i dwa, i trzy, pikotek...
Jak liczenie baranów, a myśli sobie płyną powoli...

A serce? A co z sercem?  A niech tam sobie boli*...

Frywolitkowa Serwetka Terapeutyczna 
w skrócie FeST

Z błędem. Na dowód, że ręcznie uczyniona. I ku przypomnieniu, że tylko Pan Bóg jest doskonały**.

Wachlarzyki w ostatnim rzędzie
to wynik usiłowania zrobienia jednej gwiazdeczki Renulkowej. No, nijak ja ze schematów nie umiem robić. Zawsze mi coś całkiem innego wyjdzie. 

*) Magda Czapińska
**) Jest taki stary zwyczaj wśród osób szyjących patchworki, że w każdym patchworku musi być jakiś błąd. Jeśli nie udało się go zrobić przypadkiem, to trzeba zrobić go specjalnie. Właśnie po to, by ten błąd przypominał nam , że tylko Bóg jest doskonały, a my nie. Niniejszym zatem ogłaszam, że od dzisiaj zasada ta obowiązuje również we frywolitkach. No, przynajmniej takich większych.:)

Oddalam się na kolejną terapię. Trzymajcie się cieplutko!