Krzywo, ale własnoręcznie

Zanim sama nauczyłam się toczenia na kole garncarskim, miałam okazję parę razy spróbować tej sztuki na pokazach. Tylko wtedy zawsze mnie irytowało, że tamci garncarze w większości ledwo dali dotknąć gliny, a właściwie cały garnek utoczyli sami. W ogóle nie cierpię, jak ktoś mnie uczy czegokolwiek i zamiast pozwolić mi na własne błędy, wyrywa mi "zabawki" z rąk ze słowami: "daj, to nie tak się robi, jak ci pokażę!" Grrr! To ja już wolę być samoukiem.

Dlatego teraz, jak sama prowadzę warsztaty, czy pokazy to chętnym spróbowania tej fascynującej sztuki pozwalam na jak najwięcej samodzielności. I to nic, że naczynia czasem się krzywią, czasem nabierają dziwnych kształtów, czasem zamiast dużego wazonu wychodzi kieliszek  na jajka (bo przecież nie do wódki) Ważne, że każdy odchodząc od koła z własnym naczyniem, może powiedzieć: to ja sam zrobiłem!

A Wy jak wolicie się uczyć? Z nauczycielem, czy bez?

Wczoraj takie właśnie warsztaty prowadziłam  w Zielonej Górze na Folkojarmarku. Było wietrznie i chłodno, ale twórczo i radośnie. Dzieci małe i duże nie pozwoliły mi ani na chwilę przerwy. :)

W trakcie pokazów ciągle jestem pytana o glinę. Skąd się ją bierze i tak dalej.  Więc ciągle odpowiadam, że to jest czysta glina. Taka wykopana całkiem zwyczajnie z ziemi.  Bez żadnych dodatków chemicznych. Tyle że oczyszczona z kamyków i korzonków, odpowiednio nawilżona i urobiona jak ciasto. To urabianie gliny jest bardzo ważne, bo nadaje jej plastyczności. Wczoraj jednak jeden chłopak zastrzelił mnie pytaniem "z czego robi się glinę?"  I jak tu odpowiedzieć? Że z gliny? :)))

Dawniej warsztaty garncarskie powstawały tam, gdzie były złoża dobrej gliny. Bo nie każda glina nadaje się do wypalania, nie każda też nadaje się do toczenia na kole.  Sama mam w pracowni co najmniej kilkanaście rodzajów gliny i mieszanek (które nazywa się wówczas masami ceramicznymi). Tyle że dzisiaj glinę można kupić i sprowadzić nawet  z drugiego końca świata. Nie trzeba jej własnoręcznie wykopywać z ogródka. Chociaż można.

Glina, którą widzicie na zdjęciach to pomarańczowa tłusta glina garncarska ze złoży zielonogórskich. Po wypale jest jasnoczerwona. Toczy się z niej świetnie. Można z niej robić całkiem duże naczynia o cienkich ściankach. Tylko trzeba dużo sił do wycentrowania jej na kole. A to jest akurat bardzo ważny etap w sztuce garncarskiej.

A czółenka leżą odłogiem.

Ach! Przypomniało mi się, że jakiś czas temu zmontowałam filmik na Yutube z frywolitkami. Tylko nie rozumiem, dlaczego znowu dodały mi się reklamy, skoro wybrałam podkład muzyczny, gdzie było zaznaczone, że jest darmowy i bez reklam. W efekcie reklama zasłania kawałek ekranu. Trzeba ją sobie zamknąć ręcznie.  :(